NN
(praca niepodpisana)
Europa – nazwa naszego kontynentu pochodzi od postaci wziętej ze
starożytnej greckiej mitologii (Europa to niezwykle piękna córka
króla fenickiego Agenora. Zakochany Zeus porwał ją i
popłynął z nią na Kretę, gdzie powiła mu trzech
synów).
Wielu ludzi próbowało
zjednoczyć kraje europejskie, zespalić, zharmonizować. Korzenie
integracji tkwią w dalekiej przeszłości – w dziejach Cesarstwa
Rzymskiego, które wtedy zajmowało znaczną część
naszego kontynentu. Terytoria powiększano podbojami nowych ziem. Wszyskie
te kraje podlegały procesowi unifikacji (ujednolicenia). Idea zjednoczenia
długo pozostawała zamknięta w kręgu filozofów, zanim
stała się celem polityki rządowej państw Europy. Po
zakończeniu I wojny światowej zrodził się pomysł, by
powołać międzynarodową organizację
rozstrzygającą wszelkie spory przez dyskusję, a nie wojnę.
W 1920 r. Liga Narodów rozpoczęła swoją działalność.
Niestety nie trwała ona długo. Z kolei w 1923 r. Hrabia Coudenhove
Kalergi z ruchem Paneuropejskim, postulował stworzenie „Stanów
Zjednoczonych Europy”. We wrześniu 1929 r. Artistide Brian przy poparciu
Gustava Stresemanna zaproponował założenie unii europejskiej w
ramach Ligii Narodów. Dopiero II wojna światowa i jej przerażające
skutki doprowadziły do tego, że władze dążyli do
wspólnego zapewnienia bezpieczeństwa i pokoju. Generał Georg Marshall
wzywał państwa Europy do połączenia wysiłków na rzecz
odbudowy gospodarczej. W związku z realizacją planu Marshalla
utworzono Organizację Europejskiej Współpracy Gospodarczej.
Następnie w 1951 r. powołano Europejską Wspólotę Węgla
i Stali [EWWiS]. Kolejny krok w kierunku integracji nastąpił 1
stycznia 1958 r. kiedy to na mocy „traktatów rzymskich” została
powołana Europejska Wspólnota Gospodarcza i Europejska Wspólnota Energii
Atomowej (Euratom). Wymienione trzy wspólnoty tworzą podstawy dzisiejszej
Unii Europejskiej, która powstała w 1993 r, na mocy „traktatu z
Maastricht”. Polska także od 1 maja 2004 r. jest państwem
członkowskim UE. Długo trwała integracja europejska, dużo
czasu trzeba było aby zjednoczyć kraję Europy (chociaż nie
wszystkie kraje należą, ale aż 25).
Państwa członkowskie
prowadzą wspólną politykę zagraniczną i obronną oraz
politykę wewnętrzną. UE posiada wspólny Parlament Europejski.
Współpraca obejmuje również rózne dziedziny gospodarki,
zwłaszcza handlu. Kraje członkowskie także wspólnie
przeciwdziałają bezrobociu i dążą do poprawy warunków
życia. Wspólnie podejmuje się działania na rzecz ochrony
środowiska i badań naukowych oraz dąży do wyrównania
poziomu szkolnictwa.
UE – kraje członkowskie
mają bardzo wiele wspólnego ze sobą. Ale mimo to Unię
Europejską tworzy 25 państw o różnych religiach, kulturach,
tradycjach.
UE jest jedna, wspólna, nasza,
ale mimo wszystko wielonarodowa. Sposób bycia Szweda różni się od
sposobu bycia np. Włocha. Trudno być Europejczykiem -
muzułmaninem co okazało się podczas wojny w Jugosławii.
Każdy kraj europejski
posiada inne tradycje. Czy więc możemy się obawiać, że
silniejsze kraje narzucą nam swoje tradycje? Raczej nie, ale można
się w tym zgubić. A więc jak zachować lokalne tradycje w
wielonarodowej Europie? Co zrobić, aby mimo tych wielu wspólnych cech,
podporzadkowania się przepisom prawnym obowiązujących w
poszczególnych państwach, nie zatracić tradycji, tak ważnych dla
wielu Polaków.
Od samego istnienia nasz kraj
posiadał tradycje i do tej pory ma ich sporo. Jedną z nich już
nie kultywowanych było puszczanie wianków ze świecami na rzece przez
panny w najkrótszą noc w roku. Dziewczyna, której wianek najszybciej
płynął miała rychło wyjść za mąż.
Są tradycje, które nadal są kultywowane, zarówno wśród starszych
jak i młodzieży. Należą do nich m. in. kolęda. Na
początku stycznia grupka osób, przebrana w anioła, diabła,
pastucha, śmierć chodzi po domach przedstawiając szopki za
wynagrodzeniem. W Poniedziałek wielkanocny chłopcy oblewają
dziewczyny zimną wodą. W Boże Narodzenie rodzina
składając sobie życzenia łamią się opłatkiem.
Tradycji w Polsce jest wiele, mniej i więcej ważnych. One charakteryzują
osobowość Polaków. Np. Niemcy mają inne tradycje niż
Polska, niektóre są podobne, ale nie takie same.
Aby zachować lokalne tradycje w
wielonarodowej Europie musimy przede wszystkim nadal je kultywować.
Jesteśmy Europejczykami, ale nadal Polakami. Nie powinniśmy
iść za trendami, nie możemy naszych tradycji wzorować na
innych krajach, bo wtedy nasze lokalne – polskie tradycje zatracimy.
