Obecny
cmentarz rzymskokatolicki w Wielkich Oczach powstał nie później niż w końcu
XVIII wieku, o czym świadczy Mapa klucza Wielkie Oczy z roku 1793, na
której jest wyraźnie zaznaczony i opisany.
Cmentarz
o wielkości niespełna 1 ha jest położony od południa przy drodze wiodącej do
Kobylnicy Ruskiej. Najstarszy ślad pochówku jest stosunkowo późny, bo pochodzi
dopiero z roku 1887. Pod zachowanym do dzisiaj krzyżem spoczywa Antoni
Dobrowolski.
Czynny
ciągle cmentarz został w latach dziewięćdziesiątych XX wieku solidnie ogrodzony
staraniem ówczesnego proboszcza wielkoockiej parafii, księdza Józefa Kluza.
Należy
także poinformować, że w ramach planowanej odbudowy miasteczka po zniszczeniach
I wojny światowej rozważano wykupienie wrzynającej się w cmentarz od frontu
posesji lub przeniesienie cmentarza w inne miejsce, oddalone od istniejącej
zabudowy, ale plany te nie zostały nigdy zrealizowane.
Kiedyś
istniał także mały cmentarzyk przy zespole kościelno-klasztornym, którego
ogrodzone metalowym parkanem pozostałości w formie prostokata są widoczne
jeszcze dzisiaj. W roku 1784 cesarz Józef II wydał zakaz pochówku na
cmentarzach przykościelnych ze względów higieniczo-zdrowotnych, przy czym
nakazał ich likwidację i zakładanie nowych cmentarzy poza obrębem zabudowy.
Realizacja tego edyktu w różnych miastach Galicji przebiegała jednak dość
opornie. Także w Wielkich Oczach stary cmentarz przykościelny był użytkowany co
najmniej jeszcze w latach 20-tych XIX wieku, o czym świadczy Plan budowy drewnianej
kaplicy cmentarnej przy kościele obrządku łacińskiego w Wielkich Oczach.
Plan ten został sporządzony 10 listopada 1823 w Przemyślu przez mistrza
budowlanego A. Kuzika. Choć nie wiemy, czy został on kiedykolwiek zrealizowany,
to sam fakt zamówienia planu świadczy o tym, że na cmentarzyku odbywały się
jeszcze pochówki.
Trzeba
tu także wspomnieć o zaimprowizowanym cmentarzyku w Mielnikach na „Kępie”, przy
drodze do Łukawca. Cmentarz ten powstał w okresie I wojny światowej, kiedy to w
lecie roku 1915 dotarła do Wielkich Oczu epidemia tyfusu plamistego, a tuż
potem epidemia cholery. Osłabiona z niedożywienia ludność wymierała masowo. W
Wielkich Oczach zmarło ponad 200 osób, które w większości pochowano właśnie na
zaimprowizowanym w tym celu cmentarzu.
